| Witam, jestem żoną alkoholika, który obrał życie w trzeźwości. Tylko wraz z wytrzeźwieniem wyzbył się wszelkich uczuć do mnie. Stał się zimny, oschły, wyniosły. Kochałam go kiedy pił choć było trudno i kocham go teraz. Zawsze myślałam, że jak uda mu się rzucić picie to zapanuje błoga sielanka i na zawsze już będzie między nami dobrze. A stało się dokładnie na odwrót. Stał się hiper egoistą. Wszystkie jego poczynania są skupione na nim samym. Chce rozwodu, bo twierdzi, że jego miłość do mnie wygasła, wypaliła się gdzieś po drodze. Twierdzi, że jest w stanie kochać tylko samego siebie. Sama również zauważyłam jego silny dystans do mnie i chłód. Jak pił to okazywał mi wiele ciepła i uczucia. Nie znaczy to, ze chcę żeby zaczął pić. Cieszę się, że nie pije, bo to jego największa wygrana w życiu. jestem w stanie dać mu rozwód i zniknąć z jego życia jeśli to pomoże mu w utrzymaniu trzeźwości. Tylko nie ukrywam , że strasznie mnie to boli. Tak wielkie nadzieje pokładałam w jego trzeźwości. Nie ukrywam, ze cięgle gdzieś na dnie serca kołacze mi nadzieja, ze jak się rozwiedziemy, zamieszkamy osobno to możne jego uczucie do mnie wróci. Że prawdziwa fizyczna rozłąka uświadomi mu, ze jednak życie we dwoje jest dobre i zatęskni do niego. Rozmawiałam z ciocią , która również rozwiodła się z niepijącym alkoholikiem. Po 12 latach próbowali zacząć wszystko od nowa ale po około pół roku już się okazało, ze ten facet nie potrafi skupić się na nikim innym niż na sobie samym. Po tej rozmowie moje nadzieje na jakąś reaktywacje z jego strony mocno spadły. Czy jest tu jakiś trzeźwy alkoholik, który mógłby wyrazić swoją opinię swoje przeżycia? Osobiście wolę, żeby nie pił nawet kosztem naszego rozwodu niż gdyby miał pokochać mnie na nowo po pijaku. Tylko tli we mnie ta nadzieja, że da się połączyć trzeźwość z miłością do mnie. Na chwile obecna nie potrafię sobie wyobrazić, ze będę potrafiła pokochać kogoś tak mocno jak jego. Proszę o wypowiedzi ludzi , którzy mają podobne przeżycia za sobą. |