Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: Dublin
Posty: 718 #733683
Od: 2010-2-12
| Czarna rozpacz mnie ogarnia jak widzę, że już nawet z takimi problemami ludzie nie mają się do kogo odezwać (lub nie umieją czy nie chcą) i dlatego wchodzą do netu. Tu nikt Ci nie pomoże. Cały numer polega na tym, że zarówno Ty jak i miliard ludzi na świecie, czujesz się winna śmierci Matki. Musisz uzmysłowić sobie najprostrzą rzecz na świecie - to, że Twoja Mama nie żyje nie jest winą ani Twoją, ani brata, szefa, sąsiada, lekarzy itd. Jest Ci źle, bo odeszła najbliższa Twojemu sercu osoba. Jedyne, co możesz teraz zrobić, to znaleźć sobie, nie w necie, tylko w życiu kogoś, kto będzie Ci przyjacielem. Psychoterapie i leki to koszmarny wymysł współczesności. Kochamy być słabi, przerażeni, bezradni, kochamy mieć depresję i inne problemy psychiczne. Możesz poddać się tej manii XXI wieku i wylądować na własne życzenie w psychiatryku albo być ponad to. Rozejrzyj się dookoła i spójrz na siebie. Mamy nie ma, ale Ty masz wszystkie kończyny, jesteś inteligentna, zdrowa, masz perspektywy, nie grozi Ci więzienie, nie masz na utrzymaniu gromadki dzieci... W sytuacjach, gdy jest nam źle nie dostrzegamy rzeczy najważniejszych, wolimy pławić się w nieszczęściu. Tylko patrząc na świat pod pozywytnym kontem wyjdziesz z dołka. I coś na koniec - mimo, że jestem akościelna, mam pewność co do życia pozagrobowego. Od śmierci ukochanej Babci wiem, że jest przy mnie. Proszę Ją o pomoc w trudnych chwilach, mówię do Niej, często mi się śni. Nie wiem ile w tym mojej wyobraźni a ile sił z zaświatów, ale to naprawdę działa. Powodzenia. |
